Anderen troosten

Anderen troosten – Een goede daad
Veel mensen voelen zich niet op hun gemak wanneer ze anderen willen troosten. We weten vaak niet wat we kunnen zeggen of doen. Het troosten van anderen is een onzelfzuchtige daad, wanneer we zien dat die ander gewoon behoefte heeft aan een vriendelijk woord of een geruststellende aanraking.

Lees dit korte verhaal eens dat illustreert waarom wij verder dan onszelf moeten kijken, als we anderen in nood willen helpen.

Anderen troosten - De begrafenis
Door Jeff Norberg

Sam liep over de groene heuvel naar de boom waar de doodkist zou worden begraven. Over de top kon Sam de boom zien. Het driehoekige gat in de boom kwam langzaam in zicht. Zijn herinneringen aan deze boom waren zo talrijk als het aantal grassprieten op de heuvel. Dit was hun boom; de plek waar Sam en Helen altijd naartoe gingen om samen te zijn. In goede en slechte tijden. Wanneer Helen nergens gevonden kon worden, dan wist Sam dat zij hier zou zijn, binnen in de holle boomstam. Het was dan ook geen grote verrassing toen zij vroeg of ze na haar dood bij deze boom begraven kon worden. Sam zou alles opgeven om haar nu in die holle boom te kunnen aantreffen, om haar nog een laatste keer vast te houden en te knuffelen. Hij wist dat Jezus haar nu in Zijn armen had, maar toch, het deed zeer. Vlak bij de boom was een groepje rouwende mensen bijeengekomen. De genodigden stonden aan weerszijden van het twee meter diepe gat, waarin haar lichaam zou worden neergelaten.

De dragers zetten de doodkist op het platte stuk hout dat in het graf zou worden neergelaten. Zij deden vervolgens een stap terug en stonden nu naast de andere aanwezigen. Sam wierp een blik op een oudere vrouw die helemaal in het zwart gekleed was, een vrouw die Sam maar al te goed kende. Haar naam was Audrey Ryan, Helens moeder. Hij had nooit echt goed met Audrey kunnen opschieten. Het was altijd een haat-liefde verhouding geweest. Telkens wanneer zij samen waren werd er een vonk van onenigheid en een vuur van woordenwisselingen ontstoken, soms over serieuze onderwerpen, maar meestal over onbenullige dingetjes. In zijn binnenste zocht Sam naar de vijandigheid die hij voor Audrey voelde, maar hij had er moeite mee. Rechtvaardigheid en trots voerden een strijd in hem, alsof het een bokswedstrijd was. Hij probeerde haar te negeren, probeerde smoesjes te verzinnen, maar het had geen zin. Hij zag haar aan de rand van het graf, met haar hoofd omlaag en haar gezicht bedekt met een sluier. Het vulde hem met een enorm erbarmen. Hij wist dat zij onvoorstelbaar verdrietig was. Hij hield meer van Helen dan van het leven zelf, maar zijn gevoel van verlies en verdriet konden niet opwegen tegen Audreys verlies van haar enige kind. Niets kon die pijn evenaren. Hij wist dat maar al te goed. Hij had zelf gezien hoe zijn eigen moeder in een diepe depressie verviel na de dood van zijn zus.

Hij boog zijn hoofd en zei een stil gebed. Hij vroeg God om iemand te sturen die Audrey zou kunnen troosten, net zoals hij voor zijn moeder gebeden had toen zij zo wanhopig was. Audrey Ryan stond nu voor hem en voor het eerst zag hij een andere vrouw; een moeder die zojuist haar enige kind had verloren. De aanblik van Audrey bracht herinneringen aan zijn eigen moeder naar boven. Na het overlijden van zijn moeder had Sam zich vaak schuldig gevoeld, omdat hij niet méér had gedaan om haar te troosten. In zijn gedachten stond hij weer naast haar bed, vlak voor haar dood.

“Ik had meer moeten doen. Het spijt me,” zei Sam, terwijl hij zijn moeders hand vasthield.

Zijn moeder keerde zich naar hem toe en fluisterde: "Ik hou van jou, Sam. Het was niet jouw schuld.”

De herinnering vervaagde en hij keek weer naar zijn schoonmoeder. Hij stond daar maar en huilde stille tranen. Voor zijn moeder en voor Helen. Ook nu had Sam het gevoel dat hij meer voor Helen had kunnen doen. Hij stierf van binnen. Hij gaf zichzelf de schuld. In de week voorafgaand aan de begrafenis had hij onophoudelijk tot de Heer gebeden. Hij vroeg zich af of zijn gebeden gewoon tegen het plafond waren teruggekaatst. Hij wist nu dat dat niet zo was. Terwijl hij daar stond en haar bekeek voelde hij hoe zijn hart lichter werd en hoe hij zich op andere dingen begon te concentreren. Het voelde alsof God hem een nieuwe kans gaf en tegen hem zei: "Het is nooit te laat om een ander kind van mij te helpen." De wrok die hen in het verleden uit elkaar had gedreven verdween uit de herinnering. Hij voelde een diepere liefde voor haar dan ooit tevoren. Langzaam liep hij naar haar toe en ging naast haar staan.

"Hallo, Audrey", zei Sam.

"Oh, Sam", zei Audrey huilend. "Wat moet ik nu doen? Na Rogers dood was zij de enige die ik nog had. Ik weet niet hoe ik mij hier doorheen kan slaan."

Hij reikte zijn hand naar haar uit alsof hij een pop was. En liefde, Gods liefde, was de poppenspeler.

Hij raakte zachtjes haar schouder aan. "Misschien kunnen we elkaar wel helpen."

Ze sloeg haar armen om hem heen en huilde. Geduldig bleef hij met zijn armen om haar heen staan. Hij was er gewoon voor haar. Door een beetje van zichzelf te geven had zijn geest nu vrede. Hij realiseerde zich nu dat zijn gebed toch verhoord was. Niet op de manier die hij had verwacht, maar op Gods manier. Sam zal misschien nooit herstellen van het verlies van Helen. Een deel van hem wilde dat niet. Maar hij wist dat het een beetje gemakkelijker voor hen beide zou worden als zij er voor elkaar zouden zijn. God had in een dergelijke tragische situatie een gevoel van bitterheid omgezet in verbondenheid en wanhoop verandert in hoop.

Leer meer over verdriet en troost