Gods vrede

De achtergrond voor Gods vrede
door Gloria Small

Het was vroeg in maart en het was een prachtige tijd van het jaar. De warme zomerwinden waren nog weken van ons vandaan. Onze pastorie stond midden in het bos dat "Kissatche Forest" werd genoemd, enkele kilometers buiten de zustersteden Pineville-Alexandria in de staat Louisiana. Pineville was in de tweede wereldoorlog ("de oorlog die all oorlogen zou beëindigen") een opleidingskamp voor het leger geweest.

De Rode Rivier stroomt door Alexandria en er zijn vele kleinere stroompjes die er onderweg in uitmonden. We visten graag in deze beekjes en onze vangsten waren regelmatig een geweldige maaltijd op onze kampeerplaats. Aan het eind van de lente laadden we de kinderen en een picknickmand in de auto. Dan gingen we naar het bos om bramen te plukken die zo groot waren als het uiteinde van je duim. De kinderen aten dan alle bramen die ze geplukt hadden. Aan het eind van de dag hadden ze altijd paarse monden en handen. De herinnering aan de jam die we van deze vruchten maakten doet mij nog steeds watertanden. Zelfs de befaamde "Knottsberry Farm" jam kon niet tippen aan de volle smaak van deze bramenjam. Het was een gelukkige tijd voor ons.

De lente was mijn favoriete jaargetijde. De bries fluisterde zachtjes door de prachtige, hoge, witte pijnbomen. Dat lied wiegde mij op vele avonden in slaap. De pijnbomen hadden zachte naalden en ze brachten enorme kegels voort. Wanneer we genoeg tijd hadden, wandelde ik graag tussen de bomen. De gevallen naalden waren een kussen onder mijn voeten en de zon schilderde een stippenpatroon op het pad. 's Ochtends kon je de sporen van de gordeldieren zien, die ze maakten door met hun neus op de grond naar larven en zachte wortels te zoeken.

Deze plek was, van alle plaatsen waar we ooit gewoond hebben, het vredigst en het mooist. De tuin van onze pastorie was ook een mooie plek. We hadden Azalea's in veel verschillende kleuren, de zachte bladeren van de Camelia's, de sierlijke Mimosa boom en natuurlijk een oude knobbelige Mirte naast het huis.

Ervaar Gods vrede uit eerste hand
Deze dag was begonnen als zo vele andere. Ik had de was buiten gehangen. De kinderen, er waren er maar drie thuis op dat moment, waren buiten aan het spelen. De ramen stonden open en ik kon hun gemurmel horen vanuit de zandbak aan de zijkant van het huis. Voordat ik het in de gaten had, was het lunchtijd. Ik maakte wat eten klaar en stond op het punt de kinderen naar binnen te roepen. Ik keek vanuit een slaapkamerraam toe hoe de drie kinderen samen in het zand speelden. Een paar minuten lang keek ik gewoon toe. Ze hadden wegen in het zand gemaakt en alle drie, inclusief mijn kleine meid, lieten ze hun speelgoedautootjes en vrachtwagens over deze wegen rijden. Ze hadden zelfs denkbeeldige tankstations en bomen gemaakt; kleine takjes die als stippen naast hun zandwegen stonden. Ik glimlachte. Het was zo mooi om hen zo vredig te zien spelen en ik wilde hun gespeel eigenlijk niet onderbreken.

En juist op dat moment zag ik een beweging onder de Mirte die naast de zandbak stond. Aan de voet van de boom lag een opgekrulde slang. De paniek greep me bij de keel. Ik hield mijn hand voor mijn mond om een gil te onderdrukken. Maar op dat moment voelde ik een kalme hand die mijn hart aanraakte en zei: "Rustig! Wees stil!" Tot mijn verbazing vertelde mijn stem de kinderen heel rustig dat ze hun speelgoed moesten neerleggen, langzaam moesten opstaan en meteen naar binnen moesten komen.

En ze luisterden meteen! Dat was op zich al een wonder. Meestal werd er eerst een tijdje geprotesteerd! Het bekende "Alsjeblieft nog heel even, mama!" of "Maar we willen nog niet naar binnen komen!" Ze wisten namelijk dat ze na de lunch gewoonlijk een dutje moesten doen. Maar nu luisterden ze meteen heel gehoorzaam. Ze lieten hun speelgoed in het zand liggen. Nu ik op dat moment terugkijk, weet ik dat de hand van de HEER mijn kinderen beschermde tegen het gevaar waarvan zij zich niet eens bewust waren.

Terwijl de kinderen gehoorzaam opstonden, richtte de slang zich op alsof hij klaar was voor de aanval. Er was nu geen tijd om te bidden, geen tijd om de naam van de HEER aan te roepen. Alleen de genade van God hield die slang weg van die tere, kleine armen en benen. Alleen de vrede die Hij tot mijn hart sprak bedwong mijn paniekerige gil. De kinderen zagen het gevaar niet dat onder die boom op de loer lag en renden zorgeloos naar binnen voor hun lunch.

Toen de kinderen veilig binnen waren, zei ik dat ze eerst hun handen moesten wassen. Ik ging naar de garage en greep een schop. Zonder na te denken liep ik naar de zandbak. Ik liet het scherpe uiteinde van de schop steeds maar weer op de slang neerkomen, tot hij niet meer bewoog. Ik liet hem daar achter en ging weer naar binnen om mijn kinderen hun eten te geven. Ik beefde met een soort rechtvaardige doelgerichtheid.

Na de lunch stopte ik de kinderen in bed voor hun dutje. Vervolgens ging ik naar buiten om de slang op te scheppen en in een kleine kartonnen doos te stoppen. Toen ik de slang zag die ik zojuist met mijn schop in stukken had geslagen, realiseerde ik mij waartegen de HEER mijn kinderen had beschermd. Die slang was een dodelijke mocassinslang! Mijn lichaam rilde nu van de emoties. Ik viel dankbaar op mijn knieën. Alle mogelijke scenario's die hadden kunnen plaatsvinden speelden zich af in mijn hoofd. Ik wist dat ik die dag mijn eigen wonder had meegemaakt. God had mij de kracht en de vrede gegeven die ik nodig had om Zijn aanwijzingen op te volgen. De slang was dood. Het gevaar was geweken.

Denk aan Gods vrede en genade
Nu, jaren later, herinnert de HEER mij aan deze dag en de lessen die ik eruit geleerd heb. De herinnering is zo helder dat hij op mijn hart geschreven lijkt te zijn. Ik kon op eigen kracht nooit gedaan hebben wat ik die dag deed. Mijn paniek werd bedaard door de stem van mijn Redder. "Rustig! Wees stil!" is Zijn boodschap in elke situatie waar ik mee te maken kan hebben.

Het gevaar van die slang is net als het gevaar van de zonde. De zonde moet verpletterd worden. Ik moet er meteen mee afrekenen, zodat hij mijn ziel en mijn getuigenis niet langer kan bedreigen. Er zijn tijden waarin de HEER "slangen" in mijn leven zal toelaten. Ik moet dan naar Zijn stem luisteren en Zijn aanwijzingen opvolgen. Als ik dat doe, dan zal het resultaat echt vrede en veiligheid zijn. Hoe dankbaar ik ben voor het wonder dat de HEER voor mij verrichtte en voor de lessen die Zijn perfecte wil mij in mijn leven blijft geven.

Lees meer!