Naar Gods stem luisteren

Naar Gods stem luisteren – Minder praten, meer luisteren
De zee van het leven is de laatste tijd erg woelig geweest voor mij. Daarom heb ik deze week wat extra tijd genomen voor rust en ontspanning. Misschien overdrijft mijn verstand wel hoe moeilijk het allemaal is, omdat ik mij hier in Oeganda in een andere cultuur bevind, maar dat betwijfel ik. Het is al een tijdje zwaar en ik heb al een tijdje behoefte aan rust.

Tijdens deze minivakantie op het Victoria Meer heb ik hard geprobeerd om zelf minder te praten en meer naar God te luisteren. Hij kent mijn lange, wanhopige lijst van persoonlijke behoeften immers al voordat ik deze heb kunnen uitspreken. Hij heeft deze altijd al gekend; Hij is God. Het probleem is niet dat God wil horen wat mijn wensen zijn, en dat ik Hem daarom moet vertellen wat mijn wensen zijn, maar dat ik slechts halfslachtig wil weten wat Zijn wil is, en dat ik Hem vaak niet de gelegenheid geef om mij te vertellen wat Zijn wil is. Waarom? Het is een benauwende situatie wanneer je focus op de Heer vertroebeld is door de wereld en wanneer jij denkt dat je meer over je eigen behoeften weet dan Hij.

Ik ben echt aan het proberen om naar Hem te luisteren, maar mijn angsten en frustraties hebben mij gekidnapt. Ik zag hoe een opgezwollen dode man uit het meer werd gevist. Melinda vertelde mij dat ze zojuist in onze woonkamer een meter lange gifslang had gedood onder de grote kussens die onze meisjes gebruiken om op te spelen. Het is altijd een vraagteken of er wel genoeg geld zal binnenkomen om de komende maandelijkse rekeningen te betalen. Al die dingen zijn fikse afleidingen.

Al die dingen (en nog meer) hebben mij overweldigd. Er is een vuur in mij opgestookt dat de verzengende leugen diep in mijn hart heeft aangewakkerd: de leugen dat God noch achter mij, noch vóór mij te vinden is. Ik ben overrompeld door een ijselijk gevoel dat God mij en mijn gezin niet in Zijn armen sluit. Schriftteksten, die bedoeld waren voor mensen met een veel sterker geloof dan het mijne, komen op in mijn hoofd. Zoals “Mijn genade is genoeg voor jou”. Ik herinner mij een geklungelde versie van 2 Koningen die mij vertelt dat ik omgeven ben door “paarden en wagens van vuur”, maar wanneer ik om me heen kijk zie ik niets dan stapels brandend afval, met daaromheen mensen die -zonder nog op de ratten te letten- eruit proberen te halen wat nog bruikbaar is... van de dingen die ik uit mijn overvloed heb weggegooid. Het zijn mensen die een stukje brood of vis verlangen, zoals dat door een discipel zou worden uitgereikt, in plaats van de dysenterie die door bacteriën wordt overgebracht.

Een groot aantal van de mannen op mijn werklocaties hebben brood gedeeld met ratten en gieren, maar nog nooit met een Westerse missionaris. Deze zelfde mensen weten wat het betekent om “alles” op te geven. Maar toch heffen zij hun handen nog steeds op naar de hemel en prijzen zij God voor Zijn voorziening. Wat een wonderbaarlijk geloof.

Naar Gods stem luisteren – Een kwestie van geloof
In de afgelopen maanden heb ik God een heleboel vragen gesteld, maar zonder ooit lang genoeg te wachten om een antwoord te ontvangen. Mijn grote vraag was steeds: “God, waarom voedt U Uw kinderen niet?”

Daarom heb ik op mijn vakantietochtje heel bewust geprobeerd om een pauze in te lassen voor mijn geest. Toen ik vanochtend aan het bidden was, deed ik mijn best om nergens aan te denken en om nergens om te vragen. Maar ik bleek dat niet te kunnen! Op eigen kracht ben ik veel te zelfzuchtig om naar God te luisteren zonder mijn persoonlijke agenda naar de tafel te brengen... God, ik wil..... God, ik wil.... God, ik wil. Tenslotte moest ik gewoon eerlijk met Hem zijn en bekennen dat ik niet wist hoe ik gewoon stil kan zijn om te luisteren. Ik weet niet hoe ik naar Hem kan luisteren, wanneer mijn eigen wil aan het kreunen is bovenop deze afvalberg die door velen “De mens is grotendeels goed” wordt genoemd. En dus vroeg ik heel ironisch nog iets meer van God.

Ik gaf de kern van de zaak toe en dat is dat ik niet naar Hem kan luisteren, tenzij Hij mij het geloof geeft om dat te doen. Ik kan niet op deze stortplaats blijven staan en God werkelijk liefhebben, tenzij Hij mij het geloof geeft om dat te doen. Ik kan Jezus niet zien in deze beerput, tenzij Hij mij het geloof geeft om dat te doen. Daarom vroeg ik God om mijn ziel lang genoeg stil te houden tot ik van Hem kon horen, en toen vroeg ik God voor het geloof dat ik nodig had om te geloven wat Hij mij te vertellen heeft.

En plotseling schreeuwden mijn angsten het niet meer uit. Mijn geest werd kalm. Om mij heen hoorde ik hoe op zijn minst twintig verschillende vogelsoorten een tijdloze melodie zongen, die door Christus Zelf was geschreven om Zijn eigen grootheid te verkondigen. De golven van het meer leken als een eeuwige piano op het strand te landen en zo een eerbetoon aan Gods wetten te spelen. De wolken boven mijn hoofd verzamelden zich als een koor, zodat Gods schepping in de heuvels een verfrissende regen zou krijgen. De onzichtbare bries zong een liefdeslied aan de Koning door de zaadjes van ontelbare bomen te vangen en deze over de grond uit te strooien om zo Zijn weelde over de aarde te verspreiden.

Maar het was vooral het bonkende en raspende ritmische deuntje dat mijn aandacht trok: een ander lied van God dat ik veel te vaak negeer: juist buiten mijn gezichtsveld was een man zijn tuintje aan het bewerken, zodat hij zijn mensen kon voeden. Ik probeerde mij toen de man even verderop op het meer in een houten bootje voor te stellen, die deze boer toeriep: “Bid alsjeblieft voor goed weer. Als God het zo wil, zal ik vanavond heelhuids thuiskomen met ons avondeten.”

Op dat moment realiseerde ik mij dat ik al voortdurend ongelooflijke zegens had ontvangen. God breekt mijn hart zodat ik een kleine blik mag werpen in het Zijne. God staat toe dat de afvalbergen mijn geest breken, zodat ik op Zijn Geest moet vertrouwen. God staat toe dat zonde mij verleidt, zodat ik na mijn falen Zijn zondeloze leven op deze aarde weer meer kan waarderen. God geeft en God neemt, zodat ik niet te ver van Zijn hand zal dwalen; de hand die mij onderhoudt.

Naar Gods stem luisteren – Een veranderd perspectief
Elke dag ben ik weer gezegend omdat ik Jezus kan zien, zoals Hij zich aan mij wenst te openbaren tussen nu en Zijn wederkomst. Hij mag mijn ogen dan nog niet geopend hebben voor de “paarden en wagens van vuur”, maar Hij heeft mij wel al het geloof gegeven om te geloven dat die paarden nu op hun vlammende bitten aan het knagen zijn. Ik kan dat niet zien, maar God heeft mijn ogen geopend zodat ik Jezus kan zien, zoals Hij zich aan mij wenst te openbaren, in het dakloze kind, de prostitué, de drugsverslaafde en de tekortschietende vader en echtgenoot.

De vraag die ik God bleef stellen was “Waarom voedt U Uw kinderen niet?” Maar die vraag was verkeerd om. Vandaag overrompelde God mij met deze vraag: “Weelderige kerk, je zegt dat je mijn bruid bent.... waarom voedt je dan Mijn kinderen niet?”

Matteüs 25:34-40

“Dan zal de koning tegen de groep rechts van zich zeggen: 'Jullie zijn door mijn Vader gezegend, kom en neem deel aan het koninkrijk dat al sinds de grondvesting van de wereld voor jullie bestemd is. Want ik had honger en jullie gaven mij te eten, ik had dorst en jullie gaven mij te drinken. Ik was een vreemdeling, en jullie namen mij op, ik was naakt, en jullie kleedden mij. Ik was ziek en jullie bezochten mij, ik zat gevangen en jullie kwamen naar mij toe.'

Dan zullen de rechtvaardigen hem antwoorden: 'Heer, wanneer hebben wij u hongerig gezien en te eten gegeven, of dorstig en u te drinken gegeven? Wanneer hebben wij u als vreemdeling gezien en opgenomen, u naakt gezien en gekleed? Wanneer hebben wij gezien dat u ziek was of in de gevangenis zat en zijn we naar u toe gekomen?'

En de koning zal hun antwoorden: 'Ik verzeker jullie: alles wat jullie gedaan hebben voor een van de onaanzienlijksten van mijn broeders of zusters, dat hebben jullie voor mij gedaan.'”

Leer meer over het horen van Gods stem!