Een verhaal over genezing

Een verhaal over genezing - Kom uit je graf!

Door Diane Ouida Wright

Het was een mooie vrijdagmiddag in de herfst. Mijn zoon, Aaron Wright, was op kantoor aan het werk. Hij was een technisch schrijver voor een managementbedrijf in Virginia. Hij was erg gespannen, omdat hij op dit moment liever thuis wilde zijn.

Zijn vrouw Shari had al maandenlang keelpijn. Ze had geneesmiddelen gekregen, maar ook daarmee wilde de keelpijn maar niet weggaan. Ze sprak niet meer, omdat dat te pijnlijk was voor haar keel. Ze had haar huisarts bezocht, maar hij had geen probleem kunnen vinden. Daarom had hij haar pillen voorgeschreven die de frustrerende raspende keel zouden verzachten.

Eindelijk was het dan vijf uur. Aaron verliet zijn kantoor en ging op weg naar huis. De rit naar huis was verbazingwekkend gemakkelijk. Er was niet veel verkeer op de weg voor een vrijdagmiddag. Hij was zelfs eerder thuis dan gewoonlijk. Hij ging het huis binnen en riep Shari's naam, maar hij kreeg geen antwoord. Toen hij de slaapkamer binnenstapte, vond hij haar bewegingsloos op het bed. Ze had een polsslag, maar deze was erg zwak.

Hij belde meteen het alarmnummer en al snel stond er een ambulance voor de deur. Zij werd naar de intensive care van het dichtstbijzijnde ziekenhuis gebracht. Het artsenteam ontdekte meteen dat zij per ongeluk een overdosis pijntabletten had geslikt en ze begonnen de giftige stoffen uit haar lichaam te verwijderen. Ondertussen lag Shari in een coma.

Op basis van de eerste testresultaten dacht men dat haar lever mogelijk schade had opgelopen, maar ze wisten niet zeker hoe ernstig het was. Ze besloten haar naar een andere intensive care afdeling te verplaatsen, waar men beter was uitgerust om leveraandoeningen te behandelen. Maar er bleken in dat gespecialiseerde ziekenhuis geen bedden beschikbaar te zijn en dus moest ze blijven waar ze was. Het wachten was enorm spannend, omdat zij juist de zorg nodig had die alleen dat andere ziekenhuis haar kon geven.

Aaron en ik hadden het gevoel dat we in de weg stonden. We liepen nerveus naar de hal en baden daar dat er snel een bed zou vrijkomen. Het duurde niet lang voordat een verpleegster door de deuren van de afdeling binnenstormde met de boodschap dat er zojuist een bed was vrijgekomen.

Rond middernacht op zaterdagavond werd ze naar dat andere ziekenhuis verplaatst. Daar ontdekte men dat haar lever helemaal niet meer functioneerde. Haar toestand was zo kritiek dat de artsen dachten dat ze het niet zou halen. Men legde haar aan de beademingsapparatuur. De hoofdarts liet ons (Sharons ouders, Aaron en ikzelf) dat we haar hele familie op de hoogte moesten brengen. Hij vreesde het ergste. Zelfs als ze het zou halen, dan zou men toestemming van de familie nodig hebben om de benodigde transplantatie uit te voeren.

Natuurlijk gaf de familie daar toestemming voor en werd haar naam meteen op de wachtlijst voor donorlevers gezet. We moesten toen gewoon wachten tot God Shari's toestand zou stabiliseren, zodat de operatie kon worden uitgevoerd. We baden dat er een geschikte lever zou binnenkomen.

Ondertussen arriveerde de rest van de familie. Zij baden met ons en waren een hele steun voor Aaron. Omdat we een grote familie hadden met veel tantes, ooms, neven en nichten, duurde het niet lang voordat de wachtkamer gevuld was met liefde en steun die op zich al wonderbaarlijk waren. Die avond werden veel gebeden uitgesproken waarin God gevraagd werd om Shari te genezen. En veel tranen werden vergoten uit vrees dat we haar zouden verliezen.

Rond deze tijd werd mijn zoon ook door het ziekenhuispersoneel op de hoogte gesteld van de kosten van de operatie en alle andere procedures. Natuurlijk kon hij op dit moment, nu zijn vrouw voor haar leven streed, niet helder genoeg denken om dit allemaal te verwerken. De medicatie die na een levertransplantatie nodig is, is ontzettend duur en men schatte dat Aaron zo'n 1.500 dollar per maand uit eigen zak zou moeten betalen.

Ik was ondertussen al een hele tijd in het ziekenhuis geweest. Ik besloot een tijdje naar huis te gaan om te rusten en dan later terug te komen. Ik was maar net op mijn bed gaan liggen toen de telefoon ging. Het was Aaron. Hij sprak op dringende toon en hij was erg verontrust. Hij vertelde me over de hele toestand met zijn ziektekostenverzekering.

"Mam, wat moet ik doen? Ik kan mij geen 1.500 dollar per maand uit eigen zak veroorloven!" zei hij gespannen. Ik wist dat hij door de hele situatie enorm onder druk stond en ik probeerde hem zo goed als ik kon gerust te stellen.

"Er is niemand die zich zoiets kan veroorloven tenzij ze miljonair zijn. Ik weet dat er organisaties zijn die je financieel kunnen helpen, maar vergeet ook niet dat de situatie nu in Gods handen ligt. Ik weet dat het moeilijk is, maar we moeten nu op God vertrouwen."

Later die dag werd Shari op wonderbaarlijke wijze gestabiliseerd, zodat het medische team de operatie kon uitvoeren. Twee verschillende donorlevers werden bezorgd en het medische team koos de lever die het best bij Shari's lichaam paste.

Voordat de operatie werd uitgevoerd, op dinsdagochtend, riep de dominee van mijn zoon op maandagavond de oudsten van hun gemeente bijeen om Shari met olie te zalven en om voor haar te bidden. Tegelijkertijd werd er door familie en vrienden in de wachtkamer van de intensive care gebeden.

De operatie begon om half drie 's nachts. Toen de artsen haar lichaam openden om de transplantatie uit te voeren, waren zij verbaasd en geschokt door wat zij aantroffen. Shari's eigen lever bleek nu op wonderbaarlijke wijze tussen 60 en 80% te functioneren. Dit ging tegen alle wetenschappelijke verklaringen in. De artsen staakten de operatie meteen, sloten haar lichaam weer en gaven de donorlever aan de volgende op de wachtlijst! God verhoorde hiermee twee gebeden. Op de eerste plaats werd Shari genezen en op de tweede plaats werden de torenhoge kosten voor mijn zoon na de operatie voorkomen.

Het medische team belegde meteen een vergadering van een uur om te bespreken hoe een dode lever weer tot leven kon komen. Levers kunnen zichzelf herstellen. Maar toen de chirurg voor aanvang van de operatie werd gevraagd of dat in Shari's geval mogelijk was, zei hij: "Nee, in haar geval is dat onmogelijk, omdat haar lever echt volledig 'dood' is. Het is alleen mogelijk als we nog enig teken van leven in haar lever aantreffen en uit onze observaties blijkt dit gewoon niet het geval te zijn."

Op de zondag voorafgaand aan Shari's operatie preekte mijn dominee over Lazarus. Jezus zei tegen hem zei dat hij uit zijn graf moest komen. In dat Bijbelverhaal was Lazarus al meerdere dagen dood, maar toen Jezus zei dat hij moest opstaan, kwam hij in zijn grafkleren uit het graf tevoorschijn. Shari had haar leven nooit verloren, al was het kantje boord geweest, maar haar lever was gestorven. Omdat de lever zo'n cruciaal orgaan is voor het menselijke leven, vormt deze gebeurtenis in zekere zin toch een parallel met het verhaal van Lazarus.

Mijn zoon had absoluut geen idee dat er die zondag in mijn gemeente over Lazarus was gesproken. Maar toen hij tijdens de chirurgie in de wachtkamer zat, opende hij zijn Bijbel bij het volgende vers: Johannes 11:4: "Deze ziekte loopt niet uit op de dood, maar op de eer van God, zodat de Zoon van God geëerd zal worden." God leidde mijn zoon naar precies hetzelfde hoofdstuk over Lazarus waar mijn dominee enkele dagen eerder uit had gepreekt. God had ons in die passage verteld dat Shari deze ziekte zou overleven.

Later was ze de dood opnieuw nabij. Ze bleek aan hartfalen te lijden, maar ook dat obstakel werd dankzij Gods genade overwonnen. Ze is nu weer thuis, levend en wel, en haar geloof in de God die geneest is krachtig overeind gebleven.

Voordat ze uit het ziekenhuis werd ontslagen, bezocht het hele medische team haar kamer. Zij vertelden haar dat ze echt niet konden geloven dat ze dit had overleefd. Ze zeiden dat haar herstel een echt wonder was geweest.

Leer meer!